Sleepless in Seattle

وقت های زیادی به اینجا اومدن و نوشتن فکر میکن - که بیشتر از همیشه ی زندگیم بهش احتیاج دارم. بعد هی یادم میاد که چجوری شد با بلاگفا، کلا اینجوری میشم که بیخیال، تو همون دفتر خاطراتت بنویس! دفتر خاطرات نیست البته، یه سالنامه ست! الان دو ساله که این کار رو میکنم، سالنامه میخرم اول سال و دفتر خاطراتم رو با تقویمم یکی کردم و امثال حتی آلبوم عکسم رو هم با اونا یکی کردم و کار خوبی کردم. ولی خب همیشه پیشم نیست که بخوام براش بنویسم و یا بخونمش! 
شایدم هنوز امید دارم حرفام برای کسی جذاب باشه!
هرچی بهرحال!
بیش از هفت ماهه که من در این "رویای امریکایی" زندگی میکنم! همه چیز بیش از حد روتین و "زندگی وار" شده! انگار که همیشه همینجوری بوده! 

حرف زدن از روتین ها خیلی تکراری شده نه ؟؟ 
نه حرفی از عشقی نه از سفری نه از خنده ای از ته دل نه از ... لابد همینه زندگی _ که نیست من میدونم. 

حتی روتین هم نیست میدونم! روتین یعنی ثبات و این از همیشه بی ثبات تره! 
 آخر این هفته میرم برای سه روز بوفالوی نیویورک، عروسی فریماه! افتخار دارم ساقدوش عروسم :))) مهم ترینش اینه که دوستام رو میبینم ولی خب یه موقعی هست که خیلی نمیشه چیل کرد! یعنی من  آدمش نیستم! اگه من این کار رو بکنم پس کی استرس بیخود داشته باشه بابت اره و اوره و شمسی کوره؟؟؟؟ 
اتفاق جالبیه بهرحال! تازه ست

تا حدود یک ماه دیگه خانواده دار میشیم دوباره و پدر و مادر برمیگردن! انگار که هیچوقت نرفته بودن! همه چیز همین قدر عادی جلوه میکنه الان! #جدی 

الان یادم اومد برای این چی این صفحه رو باز کردم! میخواستم حرف بزنم با آدما ولی از ترس اینکه قضاوتم کنن نزدم! حرف رو خوردم! بعد فکر کردم قبلا چیکار میکردم؟؟ به نظر این کار
منم خب با اینکه خیلی سعی میکنم این کار رو نکنم ولی فکر میکنم ناخوداگاه آدمارو قضاوت میکنم! یعنی انکار جز این نمیتونیم وقایع رو هضم کنیم و تجزیه به المان های آشنای خودمون و بعد بر اساس اونا تصیم گیری کنیم که چیکار کنیم باهاشون یا در مواجهه باهاشون یا وقتی میخوایم باهاشون حرف بزنیم یا همه ی  اینا _ بهرحال انسان یک موجود اجتماعی است! 

من همچنان اینستنت کافی رو بیشتر از بروود کافی دوست دارم! البته وقتی قراره فقط خودش باشه وگرنه که با اختلاف موکای پایه اسپرسو با اختلاف جلو هست از همه ی بقیه ی انواع قهوه ها 

هوس دمنوش به کردم که کافه تهرون وسط سرمای زمستون سرو میکرد و واقعا توش تیکه های به داشت لعنتی 

خب اینجا هم به داره ولی خب زمستون نیست زمستونم باشه زمستونش شبیه بهار و تابستون و پاییزش و زمستونش هست و همشون شبیه هم هستن با تفاوت اندکی که خودش رو در دمپایی لاانگشتی و چکمه ی زیر زانو نشون میده! برای همین یک دلیل موجه هم که شده خیلی به شمال تر رفتن فکر میکنم، مثلا... سیاتل! 

خب... اینم از روز اول خونریزی! دوباره برگشتم به شرایطی که کسی نیست بی قضاوت کردنم به حرفام گوش بده و دقیقا همین الان باهاش مواجه شدم و دقیقا در همین لحظه احساس میکنم که ... 
It sucks! 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

دیشب صدای تیشه از بیستون نیامد/ شاید به زیر آوار فرهاد رفته باشد

چرا تراژدی های این مملکت تموم نمیشه؟ واقعا چرا؟؟؟؟ چرا من انقد عذاب وجدان دارم بابت زندگی نسبتا راحتی که دارم؟؟ چرا الان راحت نشستم و پام رو انداختم روی پام؟؟ چرا یه عده نون ندارن بخورن؟؟ چرا یه عده سقف ندارن زیرش بخوابن؟؟ چرا ما پول داریم راحت بریم مسافرت؟؟ چرا دغدغه ی ما ترمیم کاشت ناخونمون هست؟؟؟ چرا دنیا اساسا انصاف نداره؟ چرا خودمون رو با دنیای بعد از مرگ و عدالت خدا گول میزنیم؟؟؟ چرا بابت لقمه لقمه ی نون پنیر خیاری که به عنوان شام دارم میخورم عذاب وجدان دارم؟؟؟ توی کدومشون اصلا من نقش داشتم که بخوام حالا بشینم غصه ش رو بخورم؟؟ چرا همیشه رنج؟؟؟ اون روز یه جمله ای رو منسوب به مریم میرزاخانی داشت میگفت همسرش؛ که وقتی فهمید سرطان داره گفت این منصفانه نیست! ولی خب وقتی که توی یه خانواده ی خوب با هوش بالا بدنیا اومدم هم منصفانه نبود، پس گله ای ندارم.... یعنی تا روز مرگم وقت دارم ببینم قانون دنیا چیه؟ یا دنیا چجوری کار میکنه؟ چرا آخه من انقد ضعیفم؟؟؟؟؟ #غرب_ایران پ.ن. برای اولین بار نشستم با بابا راجع به این موضوع حرف زدم میگه باباجون دنیا همیشه همین بوده... نه ه...
Read more

دور مچ پای راستش یه زنجیر طلایی نازک بود که دو تا سکه‌ی کوچیکِ احمدشاهی ازش آویزون بودن

سلیمان میگفت قبلاها یه بار بهروز آل نداف بهش گفته بوده که نمیشه توی زندگی زخم نخورد! ولی میشه که زخم‌هامون رو خودمون انتخاب کنیم. بعدم مثال زده بود براش که پاریس بود و پسرش به دنیا اومده بود و باید میرفت یه شهر دیگه برای یه پروژه ای که همیشه آرزوش رو داشت ولی نمیتونست پسرش رو بذاره و بره، باید انتخاب میکرد!  میگفت زخمم رو خودم انتخاب کردم! مامان اومده سرم رو میبوسه میگه، الخیر فی ما وقع، خیر در اون چیزیست که اتفاق میفتد! اولین شبی هم که بهرنگ رو دید اینو بهش گفت، بهرنگ هم یکم مکث کرد و نگاه کرد مامان رو و گفت بله، همینطوره _ لبخند مامان: به این ایمان داشته باش من: آره، میدونم _ پوزخند از تغییر بدم نمیاد ولی از شوک وارد کردن مداوم به سیستم هایی که اجزای‌شان در حال تلاش برای رسیدن به پایداری هستن بدم میاد.  با خودم فکر میکنم که آیا معجزه واقعا میتونه وجود داشته باشه؟ نه با اون تعریفی که دین ازش داره، با همین تعریف ساده ی آدم! معجزه زیاد توی روزهامون اتفاق میفته. بعد آدم باز فکر میکنه که قسمت هست؟ بعد آدم باز فکر میکنه که خدا هست؟؟ بعد آدم فکر میکنه که نیرویی بال...
Read more

پاییز - تو به من وقتی رسیدی همه شاه بیت های شعرم بهتر از هر غزل خداحافظی بود!

پاییز - احتمالا میلیون ها نوشته در طول تاریخ به زبان ها مختلف تحت این عنوان به وجود اومدن پاییز داره میاد - البته قطعا نه پاییز سن دیگو، پاییز ایران! پاییز بیست و پنج سالگی من رفتیم بوفالو و عروسی فریماه و آبشار نیاگارا و پل رنگین کمان و اونتاریو کانادا ! دلم نمیومد بخوابم که یه وقت فرصت با هم بودنی از دست نره! بعضی روزها و لحظه جزو عمر آدم حساب نمیشن واقعا بابا و مامان زنگ زدن باهامون حرف زدن گفتن که دیگه ته حساب هارو خالی کردن و تونستن 9 هزارتا دلار بخرن که با خودشون بیارن. شروع کردن با ما مشورت کردن که با سی تا میشه اقدامی برای خرید خونه کرد؟ و دوباره مثل خیلی وقتای دیگه در گذشته ی نه چندان کوتاه خانواده ی قشنگمون شروع کردیم حرف زدن و گفتگوی تمدن ها!  تفاوت فاحش اینکه من و بیتا نظرات اصلی رو میدادیم و در نهایت تصمیم گرفتیم که فعلا پولی از ایرات نیاد دیگه چون عملا ارزش خاصی برامون ایجاد نمی کنه اون مقداری که از اونجا میاریم با این همه مشقت و منو بیتا پذیرفتیم هندل کنیم داستان رو تا وقتی که شرابط با ثبات تر بشه و بعد تازه جالبه که منو بیتا هم به صورت درون سازمانی باهم مشاور...
Read more